شهریار نجفی - گروه مهندسی صنایع، دانشکده فنی و مهندسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز، تهران، ایران
سعدالله ابراهیم نژاد - گروه مهندسی صنایع، دانشکده فنی و مهندسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرج، کرج، ایران
حامد کاظمی پور - گروه مهندسی صنایع، دانشکده فنی و مهندسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز، تهران، ایران

امروزه در بازارهای جهانی، شرکتهای انفرادی، دیگر نه به عنوان نهادهای مستقل با نام های تجاری منحصر به فرد، بلکه به عنوان بخش جدایی ناپذیر از زنجیره تامین با هم رقابت می کنند. به این ترتیب، موفقیت نهایی یک شرکت به توانایی مدیریتی آن در ادغام و هماهنگ کردن شبکه ای پیچیده از روابط کسب وکار در میان اعضای زنجیره تامین بستگی دارد.. در این پژوهش برای یک زنجیره تامین چند سطحی که شامل مراکز تولید، بازیافت (بازرسی)، توزیع، مکان های مشتری و مکان های دورریز زباله می باشد، مدل برنامه ریزی سبز که حمل و نقل محصولات را هم راستا با اهداف زیست محیطی نموده و تاثیرات زیست محیطی حمل محصولات را کمینه می کند، و از طرف دیگر کلیه هزینه های زنجیره تامین را حداقل می نماید، توسعه داده شده است. در این تحقیق برای ارضای هدف زیست محیطی بودن زنجیره، از یک روش مبتنی بر چرخه عمر محصول که روش اکو اندیکیتور 99 نام دارد، بهره گرفته ایم. از مزایای این روش، صرفه جویی در هزینه ها و کاهش آلودگی در نتیجه ی استفاده از تجهیزات حمل و نقل و زیر ساخت های مشترک می باشد و با اعمال پارامترهای زیست محیطی زنجیره تامین، سعی دارد تا اثرات زیست محیطی را به حداقل برساند.مدل ارایه شده در ابتدا یک مدل غیر خطی بود که در ادامه با استفاده از تکنیک های تحقیق در عملیات به یک مدل برنامه ریزی خطی تبدیل و با یک مساله در ابعاد کوچک توسط نرم افزار متلب اعتبار دهی شد. از طرفی چون این مساله از پیچیدگی محاسباتی زمانی زیادی برخوردار است و مسایل زنجیره تامین واقعی دارای ده ها و یا حتی صدها تامین کننده، تولید کننده و مشتری هستند، برای حل اینگونه مسایل از روش های فراابتکاری که در زمان بسیار کمتری جواب های نزدیک به بهینه را می یابند، بهره گرفته می شود.

شبکه، زنجیره تامین سبز، زیست محیطی، حمل و نقل، محصول