خلیل بخشی زرین کلایی - دانش آموخته کارشناسی ارشد مرتعداری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد نور

مراتع قشلاقی در اکثر مناطق استان مازندران توسط اکوسیستم های زراعی و بعضا تالابی محدوده شده است و چرای دامها درکنار این اکوسیستم و گاهی اوقات در محیط زیستگاهی آنها در حال انجام است. رویکرد دامداران به استفاده از اکوسیستم هایزراعی در پس از زراعت و نیز تالابهای خشک شده در اواسط تابستان به چرای دام بصورت یک سنت از دیرباز در بخش گیل -خواران شهرستان جویبار در جریان است. این تالابها دایمی و آبندانهای فصلی نقش مراتع فصلی (بهار و تابستان و زیستگاهزمستان گذرانه انواع پرندگان مهاجر پاییز و زمستان را نیز دارا هستند. جهت بررسی توان اکولوژیک مرتعی منطقه تحقیقحاضر شکل گرفت. براین اساس با توجه به روش شش فاکتوره دابن مایر و شناسایی گونه های مرتعی نتیجه براین شد که سیروضعیت مرتعی به سمت قهقرایی بوده و وضعیت مرتعی ضعیف می باشد، البته خود به دلیل ماندگاری تالابی آب در هفت ماهاز سال می باشد که فرصت ریشه زنی برای گیاهان و زادآوری آنها فراهم نمی شود.

مراتع تالابی، مرتع فصلی، زرین کلا