بررسی خطر آفرینی درختان نارون Ulmus carpinifolia var. umbelifera حاشیه خیابان ها (مطالعه موردی: شهرستان شهرکرد)

فضای سبز شهری به عنوان بخش جاندار و پویای محیط شهری مکمل بخش بی جان آن یعنی ساختار کالبد شهراست. درختان خیابانی یک عنصر جدایی ناپذیر از زندگی شهری هستند و اهمیت آنها برای برنامه ریزی و مدیریت فضای سبز شهری انکارناپذیر است و هرگونه عیب و نقصی در این درختان منجر به خطرهای مالی و جانی می شود. به این منظور مقدار خطر آفرینی درختان نارون دو سمت خیابان سعدی شهرستان شهرکرد با استفاده از روش ترانسکت با نقطه شروع تصادفی مورد ارزیابی قرار گرفت. ویژگی های کمی شامل قطر برابر سینه و ارتفاع کل و ویژگی های کیفی شامل خشکیدگی شاخه ها و سرشاخه ها، شکاف تنه، ضعف ساختاری و شاخه دهی مورد ارزیابی قرار گرفتند. در مجموع 188 درخت اندازه گیری شد و پس از تحلیل داده ها سهم هریک از معیارهای خطرآفرین در آنها مشخص گردید. نتایج نشان داد خشکیدگی شاخه و سرشاخه و ضعف ساختاری به ترتیب با 49 و 39 درصد کل درختان بیشترین سهم را در خطر آفرینی درختان دارند، در حالی که معیار شکاف تنه کم اهمیت ترین معیار است. در نهایت انجام اقدامات اصلاحی و مراقبتی مانند هرس تاج و شاخه های خشکیده پیشنهاد می شود.

Keywords:

فضای سبزشهری , شهرکرد , خطر آفرینی , درخت نارون