سحر مریداحمدی - دانشجوی کارشناسی ارشد، بوم شناسی زراعی گروه زراعت و اصلاح نباتات دانشکده کشاورزی، دانشگاه فردوسی مشهد
ابوالفضل میرشکاری احمدی - کارشناسی ارشد بوم شناسی زراعی گروه زراعت و اصلاح نباتات دانشکده کشاورزی، دانشگاه فردوسی مشهد
سرور خرم دل - استادیار بوم شناسی زراعی گروه زراعت و اصلاح نباتات دانشکده کشاورزی، دانشگاه فردوسی مشهد

گسترش آثار منفی فعالیت های انسانی و در نتیجه از بین رفتن بخش عمدهای از ساختار و عملکرد اکوسیستم های مهمدر سراسر جهان ازمهمترین مباحث محیط زیستی قرن حاضر محسوب می شود. با گذشت زمان و به دلیل افزایش جمعیتو نیازهای بشری، تلاش برای بیشتر کردن تولیدات و فرآورده های کشاورزی نیز شدت گرفت. در آغاز این موضوع بدلیلوفور و گستردگی منابع تولید از یک سو، و پایینتر بودن سطح نیازهای جوامع، نمود چندانی نداشت. ولی رفته رفته باازدیاد جمعیت و زیادهخواهی نسلهای بعدی و نیز محدودیت منابع، عینیت بیشتری یافت. نیاز جمعیت رو به رشد زمین بهغذا و تبدیل نواحی با پوشش طبیعی به اکوسیستم های کشاورزی موجب تلفات شدید ماده آلی خاک و در نتیجه کاهشسلامت اکوسیستم ها شد. ارزیابی و پایش سلامت اکوسیستم به معنای بررسی مستمر عملکرد کلی سیستم شامل: نظارتبر وضعیت پایایی و پایداری ساختار و عملکرد و فرایندها و میزان قدرت بازگشت پذیری، پس از بروز آشفتگی و تنش است.با توجه به ادامه روند افزایش فشارهای محیط زیستی در اثر افزایش تصاعدی رشد جمعیت و فعالیتهای اقتصادی برایافزایش رفاه جوامع، توجه به پایش وضعیت سلامت اکوسیستم بسیار حیاتی است. از جمله اقدامات مدیریتی مثبت جهتبهبود سلامت اکوسیستم، میتوان به احیاء پوشش گیاهی مناطق نیمه بیابانی از طریق کشت گونه های سازگار شده اشاره کرد.

اکوسیستم، کشاورزی پایدار، جمعیت، محیط زیست