سیده زهره محمدی
بهمن خسروی پور

آب به دلیل تاثیر بر کارکردهای اکولوژیک، نقشش در برنامه های توسعه ی اقتصادی، اجتماعی، در برداشتن ارزش-های فرهنگی و مذهبی، دارا بودن ارزش های زیباشناختی و ذاتی و در نهایت، وجود مقداری ثابت در جهان به عنوانیک منبع حیاتی و مهم به شمار می رود [یزدان پناه و همکاران، 1390]. اگر چه آب به عنوان یک عنصر منحصر به فرد،جایگاه حساسی را در زندگی بشر ایفا می کند، با این حال، به گواه آمارها اکنون [افشار و زرافشانی، 1389] منابع آبکره ی زمین با بحران ها و چالش های نگران کنندهای همچون کمبود آب، عدم دسترسی به آب شرب بهداشتی و تمیز،کنترل کیفیت منابع آب، درهم گسیختگی شبکه ی مدیریت منابع آب، کاهش در منابع مالی اختصاص داده شده،فقدان آگاهی در تصمیم گیران و عموم و در معرض خطر بودن صلح و امنیت جوامع دست در گریبان است. با توجه بهاین بحران ها و چالش های پیش آمده، حفظ پایداری منابع آب از اهداف نظام های مدیریت منابع آب محسوب می شود[مردانی بلداجی، 1385]. مدیریت منابع آب، مفهومی تلفیقی می باشد، به گونه ای که بهره گیری از چشم اندازییکپارچه در خصوص منابع آب، ضامن توجه به ابعاد اجتماعی، اقتصادی، زیست محیطی و فنی در مدیریت و توسعه یآبهای سطحی (رودخانه ها، دریاچه ها و تالاب ها) و زیرزمینی است. در حقیقت، مدیریت منابع آب، پیوندهای میانمنبع و مدیریت خدمات را هدف گیری می کند [میرزایی و همکاران، 1136].