فرود مرادی سرغولی - دانشگاه آزاد اسلامی واحد دهاقان
عبدالرضا نواح - استادیاردانشگاه شهید چمران
علی حسین حسین زاده - دانشیار جامعه شناسی دانشگاه شهید چمران

سازمان های غیر دولتی به عنوان نهادهای خودجوش و طبیعی که در سعی در اجرای فعالیت بشر دوستانه وحمایت از اقشار ضعیف را در زمان های بسیار گذشته به شکل تجمع های غیر رسمی به عهده داشتند کم کم با پیچیده شدن جوامع بشری و پیدایش مشکلات زندگی اجتماعی ناشی از سوانع طبیعی ، سیل و زلزله ، خشکسالی ، جنگ ، اپیدمی فراگیر ، به تدریج بر قدرت آنها افزوده شده و این در شرایطی بود که در راستای محل و داخلی عمل می شد . ولی در جریان جنگ جهانی دوم به بعد سازمان های غیر دولتی شکل جدی تر به خود گرفتند بطوری که در مسایل سیاسی اظهار نظر و سعی در جلب مشارکت مردم به عمل آورده بودند و در واقع رویکرد جامعه مدنی که عبارتست از نظارت و حاکمیت از پایین به بالاتر است را تدوین نمودند و این همان چیزی است که الکسی دوتوکوبل عقیده دارد جوامع بین المللی در چنین شرایطی می توانند ادعای دموکراتیک نمایند و تنها نقش فعال را در جریان توسعه ایفا نکنند بلکه اجازه دهند که گروهها و انجمن در رویکرد توسعه ، مشارکت جدی داشته باشند . بر اساس موضوع هویت یابی که با محوریت جوان طی می شود، هویت یابی اجتماعی جوانان جهت ورود به صحنه زندگی اجتماعی و کسب حضور در میادین آزمون و خطا ، کار گروهی و زندگی جمعی در کنار همسالان امکان بروز استعداد های آنان را خواهد داشت این نهادها می توانند قواعد زندگی اجتماعی و کارگروهی را در حین عمل به آنان بیاموزند. در سال 1980 میلادی دو مساله فعالیت ها و حرکت های اجتماعی و سیاسی در سراسر جوامع جهانی و تدارک نیروهای سازمان ملل، علاوه بر حمایت همه جانبه که از سازمان های غیر دولتی به عمل آورند بلکه آنها ( NGOs (را در راستای اهداف خود بکار بستند.

سازمانهای غیر دولتی، هویت ، اجتماعی شدن، مشارکت اجتماعی