فلور خیاطان - استادیار روان شناسی دانشگاه آزاد اسلامی اصفهان خوراسگان ، گروه روانشناسی، اصفهان، ایران
زهرا پورعزت - دانشجوی کارشناسی ارشد روانشناسی عمومی دانشگاه آزاد اسلامی اصفهان خوراسگان ، گروه روانشناسی، اصفهان، ایران

اختلال بیش فعالی با نقص توجه، از شایع ترین اختلالات رفتاری-عصبی دوران کودکی است . پیامد رفتار اخلال گرانه این کودکان، نظام خانواده را بر هم زده و یکی از عوامل ایجاد تنش در خانواده به شمار می رود. با توجه به سن شیوع اختلال، مادر تاثیر بیشتری از فشار را تجربه می کند . هدف از انجام این پژوهش، بررسی اثر بخشی خنده درمانی بر روابط بین فردی و امید به زندگی در مادران دارای کودک مبتلا به بیش فعالی با نقص توجه در شهر اصفهان بود. پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی بود . جامعه آماری تحقیق حاضر، کلیه مادران دارای کودک مبتلا به بیش فعالی همراه با نقص توجه در شهر اصفهان بودند و شیوه نمونه گیری از نوع در دسترس بود. با استفاده از یک طرح پیش آزمون ، پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل، 30 نفر از مادران بطور تصادفی در دو گروه 15 نفری ( یک گروه آزمایشی و یک گروه کنترل ) قرارگرفتند. در این پژوهش، پرسشنامه های 19 سوالی روابط بین فردی منجمی زاده (1391 (و 12 سوالی امید به زندگی اشنایدر (1991 ،(ابزارهای پژوهش بودند که در مرحله پیش آزمون اجرا شد و بار دیگر پس از اتمام تمرینات خنده درمانی(24 جلسه ی 45 دقیقه ای) در گروه آزمایش، مجددا این پرسشنامه ها در هردو گروه اجرا و نتایج ثبت گردید. سپس بعد از یک ماه بعنوان پیگیری، این پرسشنامه ها در دو گروه مجدداتکرار و نمرات ثبت شد. داده های حاصل از اجراها ی پرسشنامه ها، با استفاده از تحلیل واریانس با اندازه های تکراری، تحلیل گردید و نتایج اثر بخشی خنده درمانی بر روابط بین فردی و امید به زندگی در مادران دارای کودک مبتلا به بیش فعالی با نقص توجه را نشان داد.

خنده درمانی، روابط بین فردی، امید به زندگی، بیش فعالی با نقص توجه