فاطمه همتیان - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشکده مدیریت و حسابداری، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران

اخیرا سازمان های دولتی رویکرد نوآوری باز را پذیرفته اند تا راهی بزرگ برای ایجاد نوآوری را بوجود آورند کهه در آن اجهازه می دهند شهروندان برای مشکلات مدیریت دولتی راه حل هایی را ارایه دهند. با گذشت زمان و با گسترده شدن دانش در سازمان های دولتی و خصوصی متعدد، شرکت ها و سازمان ها دیگر نمی توانند فقط بر نوآوری خود اکتفا کنند و به این شکل استطاعت ندارند. بنابراین، کم کم به یک مدل نوآوری باز می رسیم. نوآوری باز با ظرفیت نوآورانه سازمان که از ت،امل با سازمان های دیگر استخراج می شود، سروکار دارد و عبارت است از جامعه ای از افراد تعامل کننده و سازمان های مکمل است که مجموعه ای از ارزش ها را می سازند. در مقابل نوآوری باز، نوآوری بسته قرار دارد. در نوآوری بسته سازمان ها فقط به ایده های خود توجه می کنند و تنها از نظرات خود حمایت می کنند. سازمانی که با سازمان های دیگر همکاری نمی کند و دانش را مبادله نمی کنند، در طولانی مدت دانش آن ها کاهش می یابد و توانایی آن ها برای ورود به روابط با سازمان های دیگر تضعیف می شود. بنابراین همکاری با عوامل خارجی یکی از فاکتورهای اصلی برای افزایش نوآوری و کاهش زمان برای بازار است.

نوآوری، نوآوری باز، نوآوری بسته