شهرزاد آراد - کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه علم و صنعت ایران
علی حیدرزاد - کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه شهید بهشتی

اهمیت برآیند و بهره وری حوزه های مختلف علمی در بازارهای پررقابت جهانی بر کسی پوشیده نیست. برنامه های توسعه وپیشرفت برای کشورها توسط دولتشان تعریف شده است. لذا مراکز علمی و دانشگاهی تحت فشارند تا در مقابل نیازها و تقاضایجامعه و برنامه های تدوین شده پاسخ های به روز و مطلوبی را ارایه کنند. در واقع انتظار می رود که در حوزه آموزش، استانداردهارعایت شده و اساتید، دانشجویان را به روزتر از آنچه که خود هستند و می دانند آموزش داده و تربیت کنند. در غیر اینصورت و با عدممطلوبیت کیفیت در آموزش، تحقق برنامه های توسعه کشور دچار مشکل خواهد بود. طبق آمار موجود در سال 1392 حدود 4/5میلیون نفر در 10 زیرنظام آموزشی مشغول به تحصیل بوده اند که تنها 12 % آنها در دانشگاه های دولتی و 40 % در دانشگاه آزاداسلامی تحصیل می کردند. در سالهای اخیر رشد زیر نظام های آموزش عالی در پی تقاضای زیاد ورود به دانشگاه و تحصیلات عالیاتفاق افتاد. دانشجویان و مدرسین بیشتری جذب شده، تعداد مقالات رشد چشمگیری داشته و درنهایت فارغ التحصیلان در صفورود به بازار کار قرار گرفتند. کیفیت در این فرآیند تولید دانشجو چگونه معنا پیدا می کند و آیا کیفیت در آموزش به معنای عام و کلی در تمامی این مراکز آموزشی و دانشکده ها قابل وصول است در این مقاله تلاش شده است با تعمق در مفهوم کیفیت در آموزش و با توجه به شرایط موجود در دانشکده های معماری کشور، راهکارهای سنجش و ارتقا آن مورد بررسی قرار گیرد.

فرآیند آموزش، معماری، مدل ارزیابی، هدف