حسین مدی - استادیار دانشگاه بین المللی امام خمینی قزوین، دانشکده معماری و شهر سازی، گروه معماری

مطابق گزارش IPCC تغییرات اقلیمی جهان در سال 2013، نقش انسان در ایجاد فاجعه های زیست محیطی انکار ناپذیراست. ایجاد گازهای گلخانه ای ، ورود مواد سمی و آلاینده از طریق زباله و فاضلاب به چرخه های زیستی گیاهان و جانوران،باعث انقراض جانداران و افزایش سطح آب دریاها و وقوع طوفان ها و سیل ها متوالی و شدید در طی ده های اخیر شده است.توسعه های انسانی در بخش ساختمان، حمل و نقل و صنعت ناشی از آموزش های سده اخیر مبنی بر تجارب انسان فارغ ازشرایط محیطی است. بنابر این آموزش های فرد گرایانه متداول که بر اساس هنرهای زیبا و مانند این در مدارس معماری رخمی دهد، تقابل اساسی با نگرش حفظ و نگهداری محیط و چرخه زیستی برپایه روح مشارکت آمیز و همکاری هدفمند بینمهندسان دارد. تغییر ساختار درسی دانشجویان معماری همه جانبه ، عقلانی و ژرف نگرانه است.تجربه دانشجویان در محیطهای طبیعی و چاره اندیشی برای تعامل مناسب معماری و زیست بوم قابل توجه است. در این مقاله براساس روش تحلیلاستنادی و محتوایی نسبت به ایجاد و تغییر محتوای آموزشی دروس رشته معماری نگرشی جدید را ارایه می کند.

زیست بوم، آموزش، طراحی، برنامه ریزی، معماری، پایداری