محمودرضا ثقفی - دکترای معماری (گرایش آموزش معماری) از استرالیا، استادیار دانشگاه هنر اصفهان

آموزش طراحی همانند آموزش عالی، نتوانسته به شکل موثری به تغییرات سازمانی، فناوری، و فرهنگی عصر حاضر پاسخ شایستهای دهد، بخصوص که از مدلهای منعطف و مبتکرانه یاددهی بهره لازم را نبرده است. در حالیکه کارگاه های طراحی محیط هایآموزشی ایده الی برای رشته های مبتنی بر حل مساله هستند، تعداد کمی تحقیق کیفی جامع در مورد آنها انجام شده است. ایننوشتار از دو پژوهش مجزا تشکیل شده است. در پژوهش اول، با اتخاذ رویکردی جامع و کیفی، و کاربرد روش نظریه زمینه گرا بهنیاز مذکور پاسخ میدهد. هدف پژوهش کنکاش در یافتن مزایا و محدودیت های هر یک از کارگاه های آموزش طراحی حضوری ومجازی است تا به ترکیب بهینه یک محیط مرکب بمنظور ایجاد حداکثر زمینه یادگیری دست یابد. نتیجه اصلی یک مدل مرکبجامع است که انعطاف پذیری لازم را برای انطباق با زمینه های مختلف و تسهیل یادگیری ساختارگرا دارد. در پژوهش دوم، اینمدل مرکب در ترم بهار1392 در کارگاه طراحی معماری 3 دانشگاه هنر اصفهان آزموده شد. نگارنده به عنوان مشاهده گر فعال(استاد درس) در کلیه جلسات حضور داشته و دانشجویان در انتهای ترم به بیان مزایا و محدودیت های این مدل در قالب مباحثهگروهی پرداختند. دسترسی تمام وقت به کارگاه تحت وب و آرشیو فرآیند طراحی از مزایا، و مشکلات فنی (سرعت اینترنت) ومشارکت محدود، مهمترین محدودیت های این تجربه تلقی شدند.

کارگاه طراحی، محیط های یادگیری مرکب، آموزش معماری، یادگیری مجازی