اخلاق انسان مدار در مثنوی مولوی

اثر ادبی تعلیمی، اثری است که مسایل اخلاقی، مذهبی و یا فلسفی را به شکل ادبی عرضهمی دارد. مثنوی مولوی یکی از شاخص های این نوع ادبی است که مولانا در آن آموزه هایاخلاقی را در قالب حکایت و تمثیل بیان کرده است ولی از جایی که مولانا یک عارف استاین آموزه ها در تمایل متباین اعراض از دنیا و کوشش به خاطر دنیا متبلور شده است. اینمقاله با بررسی 6 دفتر مثنوی، به بخشی از نکات تعلیمی و اخلاقی مثنوی اشاره دارد کهجهان شمول بوده و از مولوی چهره جهانی می سازد و اینکه از این آموزه ها تمام ابنای بشربرای رسیدن به آرامش و نیکبختی می توانند بهره مند شوند. یافته های این پژوهش نشانمیدهد مولانا به مقوله اخلاقیات تنها از بعد الهی و دینی نظر نداشته است بلکه به انسانفارغ از هرگونه عرضی نگریسته است. هر چند تعداد ابیات و داستان ها در مقایسه با کلمثنوی اندک می نماید، ولی اهمیت آنها از این جهت است که نشان می دهد، مولانا بهمساله اخلاق فارغ از جهت گیری های قومی و مذهبی نیز نگریسته است و همین امر،آموزه های او را مرزشکن کرده است و موجب شدهاست که آموزه های اخلاقی وی در تنگنایهیچ جغرافیا و آیینی نگنجد و نماند.

Keywords:

ادبیات تعلیمی , مثنوی معنوی , اخلاق , انسان مداری