آموزه های مولوی در کلام وی (خاموشی در طریقت و سلوک مولوی)

مولوی در آثار و افکار و اندیشه های خود از آموزه های گران قدر عارفانه سخن به میانآورده است . آثار وی به ویژه مثنوی شریف در گروه ادبیات عرفانی- تعلیمی است . تعلیم طریقت برای رسیدن به حقیقت . مثنوی ، داستان روح و بسان اقیانوسی است که انواعگوهرها در آن غوطه ور هستند . یکی از این گوهرها و آموزه ها ، خاموشی و صمت است که باعث رشد و تعالی روح سالک و پیشرفت او در رسیدن به وصل و حقیقت می شود.حقیقت قدسی از ورای سکوت می تراود . مولانا با ادب سکوت هم در مقام طریقت و همدر مقام حقیقت نیک آشنا بود . او ، پیوسته مریدان و شاگردان خود را سفارش می کرد به :کم گفتن ، کم خفتن و کم خوردن . در حدیث نبوی آمده است که : من عرف الله کللسانه یعنی کسی که خدا را شناخت ، خاموش می شود . داستان معروف طوطی و بازرگاندر دفتر دوم مثنوی معنوی ، شالوده تفکر و اندیشه مولانا در باب سکوت و رهایی از قفسنفس و رسیدن به آزادی است و سکوت را منشا رهایی می داند . در واقع مهم ترین آفاتزبان ، بیشتر از جنس ناراستی اخلاقی است مانند : دروغ گفتن ، بدگویی کردن ، سخنناسزا به دیگری گفتن ، زبان به یاوه گشودن و امثال آن است و حضرت مولوی اظهار میکند که یکی از نشانه های حضور در محضر اولیای الهی نیز زبان در باختن است و دیگرنکات ارزنده ای از این دست که در متن مقاله به آن پرداخته شده است.

Keywords:

مولوی , جهانی بودن , مثنوی معنوی , خاموشی در عرفان , عرفان و اخلاق