بررسی عصای موسی (ع) و جلوه های آن در اشعار مولانا

اندیشه های مذهبی، روایت ها و داستان زندگی پیامبران، از جمله موضوعاتی هستندکه در شعر و نثر فارسی بسیار مورد توجه واقع شده اند. مولانا از جمله شاعرانی استکه داستان های - پیامبران در آثارش نمودی خاص دارد و در این مقاله، جلوه هایعصای موسی در اندیشه های او بررسی می گردد. از نظر مولانا معجزه ها وابسته بهاسباب ظاهری نیستند، بلکه عطای خداوند به بندگانش می باشند که در عطای آنها،قابلیت بندگان شرط نیست. مولانا بسیاری از اندیشه های عرفانی و عاشقانه ی خود رابا تشبیه به عصای موسی برای مخاطبین خود، فهم پذیرکرده است: عشق همانند عصایموسی که طناب های ساحران را بلعید، تعلقات انسانی را می خورد، وصال مانند عصایموسی و فراق همچون مار ساحران است، اژدهای ساحران، نمادی است از نفس انسان،حالت های سکون و بی قراری عاشقان به عصا و اژدها شدن آن تشبیه شده است، اشکسیل آسای معشوق در فراق یار، برای مولانا، یادآور آب چشمه ای است که موسی بازدن عصا بر سنگ جاری کرد. جهان، در اندیشه ی مولانا، حالت افسرده و جمود دارد،اما در حشر، به جنبش می آید و زنده می شود. او برای باورپذیر کردن این اندیشه یخود، به عصای موسی (ع) استناد می کند که نمونه ای از جامدات است که زنده شده وتبدیل به مار گشت. عشق و مسایل بین عاشق و معشوق، بیان صفت های خداوند،جهان، قرآن، تسلیم بودن، تشابه در ظاهر و تفاوت در باطن و تغیر احوال انسان درهنگام سماع، از مهم ترین موضوعاتی هستند که مولانا با کمک عصای موسی (ع) بیانکرده است.

Keywords:

عصای موسی , جادوگری , تصویرسازی , عشق , جهان