فرشته ناصری - تادیار و عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی، واحد یادگار امام (ره)، شهر ری

گستره پهناور زبان و ادب فارسی در بردارنده نام حکیمان، شاعران و نویسندگانمتعددی است که هر یک در عرصه های گوناگون انواع ادبی نظیر: ادب حماسی، عرفانی،غنایی، تعلیمی و... آثار فاخر و جاودانی را از خود به یادگار نهاده اند، در این میان مولاناجلال الدین محمد بلخی با ارایه آثار گرانمایه و ارزشمند عرفانی و مولفه های گوناگونآن نظیر: عشق ، اخلاق ، تعلیم و تربیت و... سهم عمده ای را در راستای تحکیم اصول وروابط ومناسبات اخلاقی و تربیتی ومبانی انسان شناسانه و...به خود اختصاص می دهد. ازاین رو در پژوهش حاضر بر آن شدیم که به بیان مضامین ارزشمند اخلاقی و تربیتیمثنوی معنوی به عنوان یک اثر ناب عرفانی متاثر ازمتون مقدس، بخصوص قرآن کریم وسخنان ارزشمند پیامبرمکرم اسلام (ص) و حضرت علی (ع) در نهج البلاغه با عنایت به مبانیقرآن وحدیث که مولانا آنها را در تصدیق کلام خویش مبنا قرار داده وبا زبان شاعرانهخویش از آن بهره جسته، بپردازیم. تا دریابیم که مولانا جهت بیان روابط و مناسباتکلامی خویش در مثنوی از چه تمهیداتی بهره جسته و کلام او تا چه حد توانسته بابهره گیری از نکات و مضامین فاخر ومقدس، به استحکام کلام خویش مبنی بر اصولاعتقادی دین اسلام بپردازد.

مثنوی معنوی، مولانا، پیامبر مکرم اسلام (ص)، حضرت علی (ع)، نهج البلاغه، اخلاق و تربیت