تحلیلی بینامتنی میان عرفان عملی و روان درمانی (با تکیه بر سروده های عطار و مولانا)
Publish place: سومین همایش متن پژوهی ادبی (نگاهی تازه به آثار مولانا)
Publish Year: 1396
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 670
This Paper With 29 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
MATNPAGOOHI03_114
تاریخ نمایه سازی: 13 شهریور 1396
Abstract:
محور اصلی آثار ادبی و کاوش های روان شناختی و روان کاوی، تظاهرات روح پیچیده،شگفت انگیز و لایتناهی آدمی و تفسیر علی آن است. از میان شاهکارهای ادبی، نوععرفانی به لحاظ عجین شدن و آمیختگی باعشق الهی، بهترین جان داروی دغدغه روانهای خسته است؛ از این رو اگر اذعان کنیم ادبیات، عرفان و روان شناسی از آغاز سلسلهوار با هم مرتبط بوده اند، گزاف گویی نکرده ایم. از میان شاعران معنا گرا، عطار و مولانابی پروا از هر حکایت و تمثیلی که در خور توجه و ارزش نهادن نباشد، برای القای معانیعمیق فلسفی یا عرفانی بهره جسته و بیشتر از زاویه مباحث عرفانی به حکایات نگریستهاند؛ ولی ناخودآگاه و غیر مستقیم توجه خود را به مضامینی معطوف کرده اند، که بعضیحتی از نخستین گام های روان شناسی امروز به شمار می آید و عجیب این است کهایشان حقیقت ا فاقد آگاهی و شناخت نسبت به اصطلاحات روان کاوی و روان درمانی آنهم به سبک و شیوه امروز هستند. موضوع اصلی این جستار پاسخ به این پرسش استکه آیا میان عرفان عملی و روان درمانی که- دانشی کاربردی و مبتنی بر یافته های روان شناسی است- رابطه ای بینامتنی وجود دارد پاسخ به این پرسش می تواند گامی در جهت کاربردی کردن عرفان عملی باشد که همچون روان درمانی مرتبط با درونآدمی است.
Keywords:
Authors
بهجت السادات حجازی
دانشیار دانشگاه شهید باهنر کرمان