زکیه رشیدآبادی - دکترای تخصصی زبان و ادبیات فارسی، مدرس دانشگاه فرهنگیان پردیس شهید هاشمی نژاد
رمضان بشارصیف - دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اراک
حسین آریان - استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی،واحد زنجان،دانشگاه آزاد اسلامی،زنجان،ایران

نماز یکی از ارکان مهم در ادیان مختلف بوده است و در دین اسلام، جایگاه ویژه ایدارد. نماز اولین امر عبادی است که بر مومنان واجب شده است. شعرا و نویسندگانمسلمان و عارف ضمن تاکید و توجه بسیار به آن، نوشته ها و سروده هایی را به اینمساله اختصاص داده و تفسیرهای گوناگونی درباره آن عرضه کردهاند. مولانا از جملهشاعران عارفی است که به بهترین وجهی به این موضوع پرداخته است؛ بنابراین درپژوهش حاضر سعی بر آن است که دیدگاه مولانا درباره نماز در مثنوی معنوی با استنادبه شواهد متعدد بررسی شود. این بررسی به روش تحلیل محتوا انجام شده و رویکردمورد استفاده توصیفی– تحلیلی است. حاصل نوشتار گویای این است که مولانا بخشقابل توجهی از مثنوی خود را به توضیح و تبیین نماز اختصاص داده است. او معتقداست نماز پلی است که سالک بواسطه آن میتواند به وصال حق برسد و احوالاتی راتجربه کند که بدون خواندن نماز هرگز بدان دست نمی یافت.

نماز، مولانا، مثنوی معنوی