جلوه هایی از جادوی مجاورت در غزلیات شمس

Publish Year: 1396
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 1,011

This Paper With 14 Page And PDF Format Ready To Download

  • Certificate
  • من نویسنده این مقاله هستم

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این Paper:

شناسه ملی سند علمی:

MATNPAGOOHI03_131

تاریخ نمایه سازی: 13 شهریور 1396

Abstract:

جادوی مجاورت که یکی از فنون بلاغی و ادبی است، به معنای استفاده از تشابهات وتکرارهای آوایی برای ایجاد کارکردی معنایی است. منظور از کارکرد معنایی، انسجام واتحاد معنایی بخشیدن به واژگانی است که از لحاظ معنایی از هم دور هستند و به خاطرتشابه آوایی در کنار هم قرار گرفته اند و با استفاده از تشابه صوری میان واژه ها، معناییتازه آفریده می شود. با استفاده از این روش، مفهوم مورد نظر شاعر با قوت بیشتری ازطریق تکرار آواها در شعر القا می شود. شعر کلاسیک فارسی سرشار از این ویژگی هنریاست و به خصوص در ادبیات عرفانی کاربرد فراوانی دارد. در غزلیات شمس استفاده ازاین ویژگی بلاغی به وفور دیده می شود. موسیقی شعر با استفاده از انواع جناس، سجع،واج آرایی و تکرار از غنا بیشتری برخوردار شده است. در پژوهش حاضر، این صنعتادبی در غزلیات شمس بررسی و نمونه هایی از آن ارایه شده است.

Authors

آیدا پارس پور

کارشناس ارشد ادبیات فارسی، دانشگاه خوارزمی