خوانش هرمنوتیکی خاموشی و دیگری در آثار مولوی

هرمنوتیک فلسفی، در تفسیر متون ادبی در قرن بیستم تاثیر بزرگی داشت. علیالخصوص، گادامر که شاگرد هایدگر، فیلسوف آلمانی است، هرمنوتیک فلسفی را بهکمال رساند. هرمنوتیک گادامر، نظری یا نظرپردازانه نیست بلکه دست یابی به چیستیواقعی فهم است. در هرمنوتیک فلسفی از دیدگاه گادامر، در آمیختگی افق ها، با هویت دیگری مواجه می شود و در نتیجه آن ضمن آشنایی با افق او به خود خویش می رسد. برای تفسیر متون ادبی، دینی و حقوقی هم می توان از این روش استفاده کرد. برای حل کردن مفاهیم بعضی از بیت های مولوی باید از زبان جدید و روش هایمختلف استفاده کرد. چون در همه آثار مولوی یک دنیای پنهان دیده می شود. خاموششدن، رسیدن به عالم معنا، خلاص شدن از دوگانگی و پرده های ظاهری را از بین بردناندیشه اصلی مولوی است. در همه آثار مولوی این حقیقت قابل توجه است که برایدریافت کردن رازهای الهی باید با چشم دل شنید. اما این رازهای الهی نیز هرگز نبایدگفته شود. زبان، زبان الهی است که در آن محدودیت ندارد. زبان عارفان، زبان خاموشیاست. عشاق با زبان دل سخن می گویند و همه در این مفهوم یکی می شوند. من، تو ودیگری در میان نمی ماند. برای همین، مولوی خاموشی را به دریای بی پایان تشبیه میکند. در این مقاله چند بیت از آثار مولوی آورده شده است تا از دیدگاه هرمنوتیکفلسفی بررسی شود.

Keywords:

خاموشی , دیگری , هرمنوتیک , گادامر , مولوی , مثنوی , غزلیات شمس