سمانه فرهادی - کارشناس ارشد مترجمی زبان انگلیسی و مدرس ترجمه در دانشگاه جامع علمی-کاربردی
علیرضا خان جان - دکترای زبانشناسی، مترجم رسمی قوه قضاییه و مدرس ترجمه در دانشگاه جامع علمی-کاربردی

فیه ما فیه، مهمترین اثر منثور مولانا، با نقد صورت گرایی و تاکید بر نیت کلام و کارکرد متن آغاز میشود. مولانا در مسیر نیل به معنای منظورشناختی آیات و احادیث، به تفسیر متوسل می شود و از آنجایی که تفسیر ناگزیر از مجاری ترجمه می گذرد، به تناوب دست اندرکار ترجمه می گردد. مقاله حاضر با الهام از چارچوب نظری تاریخ نگاری خرد (آدامو 2006) و ملاحظه روش تاریخنگاری ترجمه آنتونی پیم (1992، 1998)، بر یکی از وجوه هنری مغفول مانده و در عین حال پراهمیت مولانا در فیه ما فیه انگشت می گذارد: خداوندگار معنا درساحت موول و مترجم. بدین منظور، پس از مروری بر پیشینه مطالعاتی موجود و معرفیاجمالی مبانی نظری و روش شناختی تحقیق، به گونه شناسی ترجمه در فیه ما فیه پرداخته و باتحلیل نمونه هایی از هر یک از آن گونه های ترجمه، ابعاد مختلف کنش ترجمانی مولانا را کند وکاو کرده ایم. یافته های مقاله مبین آن است که مولانا در مواجهه با التقاط زبانی عربی- فارسیبه شیوه ای واحد واکنش نشان نداده است به گونه ای که می توان انواع ترجمه را در فیه ما فیه به چهار طبقه عمده تفسیری، اقتباسی، آزاد و مبداگرا دسته بندی کرد. بطور کلی، تلفیق تقریبا همیشگی ترجمه و تفسیر در فیه مافیه ، قرابت معیارهای نگارش تالیفی و ترجمه ای در نثر مولانا و نقش انکارناپذیر جایگاه رفیع معنوی و فرهنگی وی در از میان بردن فاصله متعارف تالیف و ترجمه از ویژگیهای کردار ترجمانی مولانا در مسیر دستیابی به معنای باطنی و نیل به تعادل نقشی بوده است.قرابت معیارهای نگارش تالیفی و ترجمهای

مولانا، فیه ما فیه، ترجمه، تاریخ نگاری پیم، تاریخ نگاری خرد