عاقبت اندیشی در مثنوی معنوی با تاکید بر مفهوم اول و آخر

اساس کار مولانا برای تفهیم امر عاقبت اندیشی چنان که در مثنوی دیده می شود و یکیاز اهداف تعلیمی آن است، بکارگیری تمامی دانسته ها و آموخته های اوست. مولاناکوشش نموده است تا از همه ظرفیت های موجود به ویژه تمثیل و داستان پردازی براینمایاندن وجوه مختلف و ابعاد وسیع عاقبت اندیشی بهره گیرد. داستان سرایی در نزدمولانا بهترین شیوه برای ابلاغ و رساندن جان کلام و تفهیم ساده و عینی آن به مخاطباست و محصول نهایی این داستانها اندیشه در عاقبت امور برای رسیدن به فرجامینیک است. گرچه اول و آخر عنوانی کلی برای این بحث میباشد اما فرایندی که مولانا برای روشن کردن مفهوم و رسیدن به جان کلام و پیام خود از اول تا آخرتمثیل ها و قصه های خود طراحی می کند دارای استدلالات بدیع و منطقی است. دردیدگاه مولوی، امر عاقبت بینی و پایاننگری برای همه امری ضروری است و حتیعاقبت بینی خداوند و تدابیر الهی در خلقت انسان و ارسال رسل را از شمولعاقبت اندیشی می داند. ماحصل کلام مولوی این است که حسن فرجام انسان بسته بهعاقبت اندیشی و درک صحیح او از پایان کار برای رسیدن به رضایت خداوندگار است.

Keywords:

مولانا , اول , آخر , عاقبت اندیشی