سعید رضادوست - دانش آموخته ی کارشناسی ارشد حقوق عمومی از دانشگاه علامه طباطبایی

؛ مثنوی شریف همواره به عنوان یکی از مهمترین مراجع معرفتی فرهنگ اسلامی-ایرانی مورد توجه بوده است. غالب شیوه ی مواجهه با این متن، رویکردیمعناگرایانه و تفسیری بوده و در طول قرن ها کمتر از زوایه ای فرمالیسیتی به آن توجهشده است. پی بردن به ظرفیت های چگونه انگار در مثنوی می تواند به درک چرایی این متن نیز یاری فراوان رساند. قصه؛ از جمله رازآمیزترین پدیده های فرهنگ بشریاست و تاثیری شگرف در پیدایی و انتقال بسیاری از آموزه های آن داشته است. مولانا؛خویش را قصه گوی هستی و عدم می داند. اگرچه غایت مطلوب مولانا، انتقال معناستاما این موضوع مانع از ممکن بودن خلق فرمی خاص در شیوه ی روایت او نمی شود. دراین پژوهش کوشیده ام نشان دهم چگونه موانا در یک بیت، قصه ای را در قالب یکداستان تعریف می کند. تبیین چنین موضوعی در مثنوی شریف می تواند وجهی نادیدهمانده از قابلیت های این متن ارجمند را به تماشا گذارد. داستان های تک بیتی در مثنویشریف کاوشی است برای یافتن ریشه های برخی میوه های مدرن در باغستان سنت.

قصه داستان داستان کوتاه