مهتاب شیروانی بروجنی - دانشجوی دوره کارشناسی دانشگاه فرهنگیان شهید باهنر شهرکرد
نیلوفر درویش زاده - دانشجوی دوره کارشناسی دانشگاه فرهنگیان شهید باهنر شهرکرد

تجدد واقعی در سنت شعر فارسی مستلزم خروج از ارکان اصلی سنت بود. از میان سهرکن اصلی سنت؛ تغییر در قالب و صورت که برجسته ترین عنصر حد فاصل میان نظر ونثر بود، آن هم در دورانی که شعر، بیشتر هنری شنیداری محسوب می شد، ناممکنبود. زبان نیز در نظام دستوری خود غیر قابل تغییر بود و به خصوص نظام دستوری زبانادبی و رسمی که پشتوانه ی تاریخی و ادبی طولانی داشت، برخلاف زبان گفتاری بهسختی تغییر پذیر بود. تغییر تنها میتوانست در دستگاه واژگا ن زبان رخ دهد که آن همتا حد زیادی تابع تجدد در معنی و مضمون کلام بود. در شعر مولوی علاوه بر ساختشکنی های معمول ناشی از جهان بینی و تجارب عموم ی عرفانی، ساخت شکنی ها وخلاف عادت های تازه و متنوع تری رخ می دهد که ناشی از تجربه های خاص اوستکه به هر خواننده ای امکان می دهد که انعکاس تمایلات خود را در آن ببیند و خواستهای معنوی پنهان ذهن و روح خود را در آن کشف کند.

شعر فارسی، مولوی، تحول در غزل، عرفان