نگاهی به بیدل از دریچه ی عرفان شرح عرفانی یک غزل از بیدل دهلوی

میرزا عبدالقادر بیدل دهلوی از شاعران نازک اندیش و نازک خیال شبه قارهی هند وگستره ی زبان و ادب فارسی است. غزلیات او سرشار از دقایق و اشارات عرفانی است کهخواننده را در کمترین لفظ، با بیشترین معنی و مفهوم عرفانی مواجه می سازد؛ که اینخود از ویژگی های سبک اصفهانی (معروف به هندی) است که گاه موجب سردرگمیمخاطب و پیچیدگی بیت می شود. گاه در ابیات او کلمه ای خواننده را به دریایی عمیق ازمعانی عرفانی سوق میدهد که در شرح آن به تفضیل می توان سخن گفت. در غزلیات اوابیاتی که آراسته به زیور و دقیقه های عرفانی باشد کم نیست. در این نوشته ابتدا غزلی ازبیدل نقل، سپس کلیدواژه های عرفانی ابیاتی از غزل منتخب، که دارای دقایق عرفانیبوده، به تفضیل شرح، سپس معنایی کلی از آن بیت ارایه شده است. برای این کار ازآموزه های مولانا، ابن عربی، آیات قران مجید و روایات ایمه (علیهم السلام) بهره گرفتهشده است.

Keywords:

بیدل , عرفان , سبک هندی , ایجاز