ناصر علیزاده - استاد گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه شهید مدنی آذربایجان
فاطمه بختیاری - کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فارسی از دانشگاه شهید مدنی آذربایجان

نوستالژی یا غم غربت در واقع حسرت و دلتنگی برای دوران خوش گذشته اعم ازسرزمین مادری ، دوران خوش کودکی ،اوضاع خوب سیاسی یا اقتصادی و اجتماعی و بهعبارتی شوق بازگشت به هر آنچه مربوط به گذشته باشد،تعریف شده است. ایناصطلاح که از دل تحقیقات روانپزشکی و روانشناسی سر برآورده ، به واسطهگستردگی در سال های اخیر ، دستمایه تحقیق و بررسی آثار ادبی قرار گرفته است.در این میان آثار عرفانی به دلیل دارا بودن ظرفیت های لازم برای بررسی هایی از ایندست قابل چشم پوشی نیست. مثنوی معنوی مولانا جلال الدین بلخی به عنوان حلقهدرخشان و بنیادین آثار عرفانی ، بیشتر از هر اثر دیگری جذابیت های لازم را برایبررسی های نوین از جمله نوستالژی را در خود گنجانده است . مقاله حاضر سعی بر آندارد تا با اشاره به داستان ها و حکایات مثنوی مولانا رد پای نوستالژی را در این اثربزرگ عرفانی مورد بررسی قرار دهد.

نوستالژی، مثنوی معنوی، نوستالژی های جمعی ، نوستالژی های آنی و شخصی