هدف جویی در مثنوی مولوی

یکی از ویژگی های مهم دین مقدس اسلام ، ایجاد حس هدف جویی و هدف داری درانسان است. کسی که در حیات خود هدف و مقصدی نداشته باشد ، نمی تواند زندگیمطلوبی نیز داشته باشد . وقتی آدمی برای خود هدفی والا و شایسته انسانی را شناخت،دیگر نمی تواند نسبت به سرنوشت خود و سایر انسان ها بی اهمیت باشد. بی هدفی وپوچ گرایی، جامعه ی بشری را به مصایب عدیده ای دچار می کند. وجود جنایت کارانیچون : چنگیز، نرون، هیتلر، صدام و ... دال بر این نکته است که بشر در طول تاریخهمواره طعم تلخ بی هدفی و پوچ گرایی این جنایتکاران را چشیده است. در میانبزرگان و ستارگان درخشان عرفان و ادب اسلامی ایرانی یکی از کواکب فروزان این ادبو عرفان غنی ، حضرت خداوندگار مولانا جلال الدین محمد بلخی است که ادب اسلامیایرانی را به حد اعلای خود ترقی داده است. مولانا یکی از معتمدترین شاعران و عارفاناسلامی است که شاید بعد از ناصرخسرو کسی چون وی یافت نشود که تا این اندازه بهدین حنیف اسلام پای بند بوده و در شکافتن و تبیین قوانین و اصول قرآنی جهد وافربذل کرده باشد.

Keywords:

اسلام , مولانا , هدف جویی , مثنوی , قرآن