امید نیاقی - دانشجوی کارشناسی ارشد حقوق بین الملل، دانشگاه مفید قم

امروزه تنوع زیستی و حفاظت از آن، در کلیه حوزه های خود، اعم از اکوسیستم های خشکی و آبی، به موضوعی جدی و مهم برای جامعه جهانی تبدیل شده، به گونه ای که در حال حاضر، بخش کثیری از نشست ها، اجلاس ها و کنوانسیون های بین المللی را به خود اختصاص داده است. کنوانسیون تنوع زیستی، کنوانسیون مقابله با بیابان زایی و اصول آدیس آبابا، نمونه هایی از موارد فوق هستند، که تعهدات فراوانی را در حوزه حفاظت از تنوع زیستی بر عهده دولت ها قرار می دهند. اما، آنچه که می تواند این اصول، کنوانسیون ها و نشست ها را به نتیجه برساند، اجرایی شدن این تعهدات است. در این راستا مسیله حفاظت از تنوع زیستی با برگزاری کنفرانسی در سال 1992 در سازمان ملل مورد اهمیت و توجه بیش از پیش قرار گرفت و در نهایت به نخستین و اصلی ترین منبع قانونی الزام آور برای تنوع زیستی، یعنی کنوانسیون تنوع زیستی منجر شد. در کنوانسیون فوق، تنوع زیستی ، با دو رویکرد حفاظتی و نیز استفاده پایدار مورد توجه قرار گرفته و تعهداتی در این راستا بر دوش دولت ها نهاده شده است. اما مسیله مهم و اساسی و به عبارت دیگر آنچه که این مقاله به عنوان سوال اساسی در پی پاسخ بدان است، عبارت است از چگونگی و راهبرد اجرایی شدن این تعهدات برای دستیابی به هدف نهایی یعنی توسعه پایدار در زمینه تنوع زیستی که در بخش نتیجه گیری خواهیم گفت بهترین استراتژی در این زمینه رویکردی است که مطابق با بحران ایجاد شده و سازگار با محیط در معرض خطر باشد.

تنوع زیستی، رویکرد اکوسیستمی، توسعه پایدار، خط مشی های سیاسی، اصول مالاوی