میادین شهری از معنا و مفهوم تا و اقعیت آن در شهرهای ایران

با نگاهی گذرا به میدانهای مختلف در گذشته ، حال و فضای عمومی شهری و همچنین مقایسه تطبیقی در تار و پود عناصر تشکیل دهنده میدانها چون راه ، پیاده رو ، سنگ فرش ، ارتباط ، فعالیت ها و بسیای از معیارهای مشخص دیگر در زمینه های کالبدی و فضایی ، می توان به نتایج مثبت یا منفی چون احساس غنا ، نظم ، تعادل ، انعطاف ، سرزندگی ، همخوانی حس محصور بودن ، نشانه ، یادمان ، هویت ، روحیه فعالیت و بسیاری عوامل دیگر دست یافت.آنچه از برای میدانهای جدید به طور اجمالی می توان بیان کرد ، توجه کمتر شهرسازان به نقش و اهمیت فرهنگ اسلامی کشورمان، عواطف و ارزشهای انسانی و هنرمندانه و یا عدم بازیافت آنها در طرح های اجرا شده می باشد. اغلب میادین شهری موجود در شهرها به خصوص در بخش جدید ، بیانگر این مسئله است که این فضاها در تداوم منطقی با گذشته طراحی و ساخته نشده اند . بلکه به سبب رشد سریع جمعیت و وسعت شهرها و نیز گسترش استفاده از اتومبیل تغییر شکل ناگهانی پیدا کرده و عملکرد واقعی خود را از دست داده اند.به عبارت دیگر نه تنها اصول شهرسازی و معماری و طراحی شهری گذشته نادیده گرفته شده ، بلکه اصول و معیارهای منطقی نیز ار ائ ه نگردیده است این فضاها نه تنها برای زمان حاضر، بلکه برای آینده نیز نامناسب و بیگانه خواهند بود.در این تحقیق ، ضمن شناخت مشکلات وضع موجود ، با دو دیدگاه با این مساله برخورد نموده ایم: برخورد اول میدان به صورت یک سیستم کامل ( اجزای تشکیل دهنده آن چون کف ، مبلمان ، مصالح ، نورپردازی ، مسائل صوتی و زیست محیطی ، مسائل زیباشناسی و غیره پرداخته ایم.) در برخورد دوم میدان راه به صورت زیرسیستمی از مجموعه شهری تجزیه و تحلیل نموده ایم و بعد از شناخت و تجزیه و تحلیل مشکلات به ار ائه راه حلهای پیشنهادی پرداخته ایم.با توجه به نحوه عملکرد و استفاده مطلوب و بهینه از میادین این فضاها از مقیاس های مختلف شهری و محلی ، همواره مرکز تعاملات اجتماعی ، فرهنگی و اقتصادی بوده است. این ضرورت ایجاب می کند که میادین با دقت کامل و دید ترکیبی طراحی ، برنامه ریزی و اجرا گردند.

Keywords:

میدان , فضاهای شهری , تعاملات اجتماعی