فرزانه نصیری جان آقا - کارشناس پژوهشی گروه مطالعات ناحیهای جهاد دانشگاهی گیلان
مریم مداح - دانشآموخته کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری
بهمن احمدی توانا - مدیر آموزشهای کوتاهمدت پژوهشکده سوانح طبیعی

در قرن بیست و یکم و با روند توسعه صنعتی جهان، تغییرات عمدهای در اقلیم رخ داده که نتیجه آن افزایش آمار وقوع بلایای طبیعی در سرتاسر کره زمین میباشد و همزمان با آن، افزایش روزافزون جمعیت و استقرار نیمی از جمعیت جهان در شهرها، جوامع شهری را با چالشهای جدیدی روبروساخته و در نتیجه روشهای مقابله با سوانح طبیعی و ایمنسازی شهرها، افزایش کارایی روشهای مقابله با سوانح طبیعی و ایمنسازی شهری را ضرورت بخشیده است. امروزه تلاشهای فراوانی جهت تغییر در پارادایم غالب مدیریت بحران و کارآمدتر ساختن آن صورت گرفته و تغییرات چشمگیری درنگرش به مخاطرات در آنها به چشم میخورد. به صورتیکه دیدگاه غالب از تمرکز صرف بر کاهش آسیبپذیری به افزایش تابآوری در مقابل سوانح تغییر پیدا کرده است. در همین راستا، این مقاله کوشیده است ضمن مرور ادبیات موضوعی و پیوند مابین تغییرات اقلیمی، مدیریت بحران و تابآوری شهری، به ارایه چارچوبهای کلی کاهش خطرپذیری در شهرها به عنوان ضرورت مدیریت شهری در عصر حاضر پرداخته است.

تغییر اقلیم، مدیریت بحران، کاهش خطرپذیری، تابآوری شهری