فاطمه الهامی - عضو هیات علمی دانشگاه علوم دریایی و دریانوردی دانشگاه چابهار
زهرا محمدی - دانشجوی کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فارسی دانشگاه دریانوردی و علوم دریایی چابهار

عشق محتوای اغلب غزلیات فارسی است و اصطلاح سوختن از اصطلاحات رایج در ادبیات تغزلی است. از آنجا که سوختن و عشق همزادند، عاشق در عشق میسوزد و میگدازد و در مقابل ناز معشوق ابراز نیاز میکند. اما این سوز و گداز به خاطر بیوفایی معشوق به گله و شکایت و سرانجام به اعراض و واسوختن از وی مبدل میشود. واسوخت از زیر شاخههای مکتب وقوع است که در قرن دهم تا اواخر قرن دوازدهم شکل گرفت و آن سبکی است مابین شعر دوره تیموری و سبک هندی. در این نوع شعر که نوعی واقعهگویی است، عاشق تا آنجا پیش میرود که به گله و شکایت از معشوق میپردازد و راه را برای واسوختگویی و اعراض از معشوق باز میکند. با توجه به تاریخچه زندگی شهریار و شکست عاطفی او و اینکه اکثر اشعارش در زمینه مباحث عاشقانه و حالات عاشق و معشوق است، به نظر میرسد میتوان مبحث سوخت و واسوخت را در اشعار او بررسی کرد. در بررسیهای انجام شده به این نتیجه رسیدیم که تمامی مولفههای سوخت و واسوخت را میتوان در اشعار شهریار یافت. تا به حال در این زمینه تحقیقمستقلی صورت نگرفته است.

سوخت، واسوخت، عاشق، معشوق، عشق، شهریار