عماد ابوعطااملشی - کارشناسی ارشد سینما، استاد دانشگاه سوره تهران
مرجان نادرزاده گوارشکی - دانشجوی دکترا فلسفه هنر، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران شمال

سینما به عنوان جوانترین هنر همواره بر داشتهها و پیشینهی سایر هنرها تکیه داشته است. تصویر یکی از مهمترین عناصر پایهای برای هنرهای دیداری است و از این رو سینما نیز همواره بر درک و خوانش بیننده از این عنصر حساب میکند. استفاده از نقاشی در فیلم کارکردی تکنیکی و محتوایی دارد و گستردگی ابعاد آن در تاریخ سینما به تحلیلهای متنوعی در این باره انجامیده که موجب نوعی تکامل و یا تغییر در رابطه ی میان این دو هنر گشته است.فیلمهایی که زمانی از نقاشی برای خلق اثری با ساختاری سینمایی بهره می جستند و در این راه تنها نما یا نماهایی از فیلم را به نشان دادن آثار یک نقاش یا مجموعه ای از آثار او اختصاص می دادند رفته رفته به فیلمهایی تبدیل گشتندکه بر اساس یک اثر نقاشی ساخته می شدند و یا از تکنیک یک نقاش یا یک دوره خاص از نقاشی در نورپردازی و رنگ آمیزی اثرش برای نورپردازی و حتی میزانسن فیلم خود بهره می جستند. این نوع بهره بردن از آثار نقاشان درفیلم عکاسی در پالرمو 1 محصول سال 2006 اثر فلیمساز آلمانی ، ویم وندرس 26 ، نیز دیده می شود، هرچند که در این میان ویم وندرس جدا از استفاده های فرمی بخش عظیمی از بار محتوای فیلم را نیز به یاری این آثار نقاشی پیشمی برد . این مقاله نخست به شرح رابطه تاریخی هنر های نقاشی و سینما با یکدگیر می پردازد و سپس با تحلیل تابلوهای نقاشی و مکاتبشان بر روی نماهای فیلم به بحث در رابطه با نحوه ی بکارگیری آنها در فیلم خواهدپرداخت.

نقاشی، سینمای اروپا، سینمای مدرن، سورریالیسم