جواد رحیمی - کارشناس ارشد زبان و ادبیات فارسی

جلال الدین محمد مولوی از جمله شاعران بنام و برجسته ادبیات فارسی و به حق ازارکان چهارگانه ادب کشورمان محسوب می شود. احاطه وذوق شعری او در ادبیات عارفانه وهمچنین تسلط واشراف جامع و کامل او بر علوم مختلف نقلی وعقلی، حکمت وفلسفه، دین و عرفان برهیچ کس پوشیده نیست. بهره مندی از دریای بی کران علم ودانش ازسویی وآشنایی با قرآن مجید ازسوی دیگر، از اوچهره ای بی بدیل درادبیات فارسی ارایه نموده است. از دیدگاه مولوی؛ دین پایه و اساس زندگی معنوی و حیات جاودان انسان را شکل می دهد و به نوعی سوق دهنده و نجات بخش انسان ظلوم و جهول به دنیای سعادت و سلامت است. مولوی در جهان بینی خود قرآن؛ کتاب آسمانی دین مبین اسلام را بهترین و برترین راهنمای دینی و معنوی بشر می داند و بر این باور است که رسیدن به زندگی سعادتمند و کمال اخروی در سایه سار بهره مندی از تعالیم ارزنده دین اسلام و پیروی از آموزه های تاب آسمانی این دین امکان پذیر است. مولوی در اثر ماندگار و ارزشمند مثنوی معنوی بارها به مقوله دین و دین شناسی اشاره نموده و اعتقاد قلبی و باطنی خودرا به دین مبین اسلام در جای جای مثنوی متذکر شده است.در این نوشتار ضمن ارایه تعریفی مختصر از دین، به مصادیق کارکرد دین در مثنوی و جنبه هایی از دین شناسی مولوی پرداخته شده است.

دین ، مولوی ، دین شناسی