آموزش برای توسعه پایدار در آموزش عالی؛ الزامی راهبردی برای اقتصاد مقاومتی

از سال 1977 که توسعه پایدار برای نخستین بار در سازمان ملل تصویب شد، تا اجلاس ریو +20؛ مفهوم چالش برانگیز پایداری و رابطه آن با توسعه، موضوع بحث گروه های مختلف اجتماعی بوده است. بر خلاف تصور رایج که پایداری را صرفا مربوط به رویارویی محیط زیست و توسعه می داند، ماهیت و ابعاد آن دارای دامنه ای گسترده ای از بهره برداری خردمندانه از منابع، هماهنگ سازی عقلانی کنش های انسانی و برابری اجتماعی را در بر می گیرد، که از اهداف اساسی اقتصاد مقاومتی می باشند. همزمان با طرح موضوع توسعه پایدار، مفهوم موازی آموزش برای توسعه پایدار نیز با مطرح شدن در دستور کار 21، نظامهای آموزش عالی را برای ایفای مسیولیت خطیر اجتماعی در قبال توسعه پایدار به چالش طلبید. رابطه پایداری با توسعه در سطح محلی تا بین المللی و پیاده سازی آن در فضای کالبدی و اجتماعی دانشگاهها و آموزش آن، جای بحث بسیار دارد. از طرف دیگر در دهه های اخیر با تنوع، تعدد و پیچیدگی چالشهای اجتماعی نوع انتظارات عمومی از دانشگاهها نیز تغییر یافته است. امروزه از دانشگاهها انتظار می رود بتوانند نقش موثرتری در رفع طیف گسترده ای از مسایل مختلف محیط اجتماعی پیرامون خود داشته باشند. رسالت مسیولیت اجتماعی با هدف نیل به توسعه پایدار به یکی از موضوعات مورد توجه عاملان انسانی توسعه آموزش عالی بدل شده است. در این مقاله بررسی و مطالعه ماهیت و ابعاد پایداری و آموزش برای توسعه پایدار در بافت آموزش عالی با توجه به نقش آن در رسالت مسیولیت اجتماعی دانشگاههای کشور به منظور ایفای نقش موثر در اقتصاد مقاومتی بررسی شده است

Keywords:

پایداری , توسعه پایدار , آموزش برای توسعه پایدار , آموزش عالی , اقتصاد مقاومتی