سبک زندگی اسلامی و مدیریت شهری، وجایگاه آن در دین

هر اصطلاح از اصطلاحات علوم اجتماعی مانند سایر علوم در فضای مفهومی (context) آن قابل درک است. سبک زندگی نیز به عنوان یکی از اصطلاحات علوم اجتماعی، پیوند مستقیم و وثیقی با مجموعه ای از مفاهیم دارد؛ مفاهیمی مانند: عینیت و ذهنیت، فرهنگ و جامعه، فرهنگ عینی و ذهنی، بدون شناخت این روابط متکثر و متنوع، درک درستی از سبک زندگی و نظریه های مربوط به آن به دست نخواهدآمد. بدین لحاظ، هر محققی که می خواهد در این حوزه به مطالعه بپردازد، موظف به روشن کردن معنای سبک زندگی است که آن را در نظر دارد؛ معنایی که حداقل رابطه سبک زندگی را با سایر پدیده ها و مفاهیم همجوار نشان می دهد. در بیانات رهبر انقلاب نشانه های زیادی از این رمزگشایی و روشن کردن معنایی می یابیم. این مقاله به تبیین این تعاملات که خود موجب پدیداری سلایق فردی و سبک زندگی افراد می شود با رویکرد دینی و جامعه شناختی می پردازد.در این مقاله سعی شده تا ضمن اشاره به سبک زندگی و جایگاه آن در مدیریت شهری ،تعریفی از سبک زندگی اسلامی ولزوم تحول آن بیان شود.در حقیقت نیل به جایگاه حقیقی سبک زندگی وزمینه سازی تمدن نوین اسلامی ،عوامل متعددی باید حضور داشته باشند وهم قالب ها و شیوه های مختلفی مورد نیاز هستند. عوامل و بازیگران اصلی سبک زندگی را می توان سه دسته تقسیم نمود. گروه اول شامل مسیولان ونهادهای دولتی و حکومتی است، گروه دوم نخبگان و نهادهای غیر دولتی و گروه سوم تولید کنندگان و بازار می باشد. در واقع با به کارگیری مفهوم سبک زندگی و ژرف اندیشی و تعمیق درباره مفهوم آن می توان از هنجارهای پنهان که در اذهان،باورها و رفتارهای مردم یک جامعه قابل مشاهده است ، سردرآورد واز جهت گیری ها و الگوهای موجود یا در حال شکل گیری آتی جامعه، به نحو واقع بینانه ای تفسیر به دست داد.

Keywords:

سبک زندگی , شهر اسلامی , مدیریت شهری , نگرش , الگوها