جوانی از منظر امام علی (ع) نگاه امام علی (ع) به فرصت ها و آسیب های جوان در نامه 31 نهج البلاغه

در میان دوره ھای مختلف عمر انسان ، فصل جوانی، از اھمیت بالایی برخوردار است؛ زیر بنای شخصیت انسانی در زمان جوانی تکوین یافته و سرنوشت سعادتمند یا ذلت بار در این دوره رقم می خورد؛ تنوع مولفه ھای شکل دھنده ھویت و شخصیت جوان، ویژگی ھای اعتقادی و رفتاری جوانان و حالات روحی روانی، رفتارھای متمایزی از سایر اقشار اجتماعی به آنان می بخشد. نگرش ھای او به خود و به جھان ھستی، با آنچه که در دور های قبلی داشته ، تفاوت اساسی دارد؛ وی اگرچه به جھت عدم رشد عقلانی کافی، در دوره کودکی ونوجوانی خود را نیازمند راھنمایی ھای والدین و مربیان می دید ولی در این دوره به لحاظ روحی برای خود، در تربیت خویش نقش اساسی قایل است؛ با این وجود، کمی تجربه و غلیان احساسات و عواطف، راه تربیتی آینده را برای او مبھم و نقش مربیان بویژه والدین در تنظیم نقشه راه تربیتی، ضروری می گرداند؛ در این نوشتارسعی نگارنده بر آن است که ضمن بازخوانی مضامین نامه امیرالمومنین حضرت علی (ع) به امام حسن مجتبی (ع) بخش ھایی از آن نامه را که اشاراتی به این دوره دارد مورد تجزیه و تحلیل قرار دھد.

Keywords:

جوان , آسیب های جوانی , تربیت , دوره های عمر , نامه 31 نهج البلاغه