مفهوم نور بودن خداوند در رهیافت های مفسران امامیه

ویژگی محتوایی و ذو وجوه بودن موضوع یکی از زمینه های مشکل نمایی در تبیین آیات قرآن بوده است. تشبیه خداوند به نور در آیه الله نور السموات و الارض: نور 35 به دلیل ظرافت و دقت اصل موضوع, فرا عقلی بودن ذات خداوند و متشابه بودن این آیه آنرا به یکی از آیات مشکله قرآن تبدیل کرده است. نور مخلوق الهی است و چگونه ممکن است خداوند متعال خودش را به مخلوقش تشبیه کرده باشد این پرسش زمینه ای برای تبیین های گوناگونی از این آیه شده است که مفسران امامیه ضمن تفسیر آیه به آن پرداخته اند. بازنگری چگونگی حمل نور بر خدای متعال و دستیابی مفسران به ابعاد جدیدی از این آیه با گذشت زمان ضرورت طرح این مساله را نمایان می سازد. پژوهه حاضر بر اساس سیر تطور تاریخی به باز شناسی و ارزیابی رویکردهای مفسران امامیه و ارایه نظر برگزیده پرداخته است. این نظریه جامع دیدگاههای متقدم است و ضمن هماهنگی با معنای لغوی واژه نور با سیاق و روایات تفسیری نیز کاملا هماهنگ است.

Keywords:

تشبیه خداوند , نور خدا , تفاسیر امامیه