علیرضا خسروی

آنچه که به مفهوم جامعه امن به عنوان مفهومی بومی و متناظر با امنیت جامعه ، موضوعیت می بخشداولویت بخشی به مولفه های غیر امنیتی بر سازوکارهای امنیتی حفظ بقاست ؛مولفه هایی که معنای خود را از مفهوم هویت بازمی یابند.از این رو، اشتراک نظر میان نظام سیاسی و جامعه در چینش و اولویت بندی مولفه های هویت ساز مبنای بنیادین تحقق پذیری جامعه امن محسوب می شود که اصالتا مفهومی دینی است. از این منظر،زمانی که مبانی هویت ساز یک ملت با مبانی هویتی مورد تاکید یک نظام سیاسی و کارگزاران حاکم هم سنخ ، مشابه و مشترک نباشد ، بقای نظام سیاسی و نیز امنیت مردم چشم انداز روشنی نخواهد داشت چراکه امکان ناپذیری جامعه امن، بکارگیری سازوکارهای امنیتی ناشی از سیاست امنیتی سازی را توجیه می کند. این مقاله با طرح این پرسش که چه نوع پیوندی میان هویت، سیاست و امنیت در قالب واقعیتی به نام نظام سیاسی وجود دارد و چگونه یک نظام سیاسی می تواند معطوف به مساله هویت؛ بقا و امنیت خود را تقویت و یا تضعیف نماید با رویکرد فرضی قیاسی و با بهره مندی از مجموعه نظریات مکمل ضمن تصریح بر تمایز میان مفهوم امنیت جامعه با جامعه امن، به طرح و تبیین این ادعا می پردازد که سازوکارهای امنیتی و به عبارتی امنیتی سازی مسایل هویتی ،می تواند موجب خروج مساله و چالش هویتی از فضای اجتماعی به فضای سیاسی ، امنیتی و نظامی شود.

هویت، هویت سیاسی، جامعه امن، امنیت جامعه، نظام سیاسی، امنیتی سازی ، بقا