مرتضی بختیاروند
لیلا براتی هارونی

هدف مطالعه حاضر بررسی رابطه بین میزان خود انگاری دانش آموزان مقطع متوسطه و سطح یادگیری دانش دستوری زبان انگلیسی به عنوان زبان خارجی که در حال یادگیری آن هستند می باشد. بر این اساس دو گروه از دانش آموزان با دو سطح خود پنداری بالا و پایین انتخاب شده اند. این انتخاب برای اندازه گیری میزان خود پنداری آنها بر اساس پاسخ هایشان به پرسشنامه ای که توسط مارش (1990) طراحی شده بود انجام گرفت. بعد از انتخاب گروه ها، محقق با استفاده از آزمون استاندارد مهارت آکسفور (TPO) با اندازه گیری دانش دستوری دانش آموزان درباره جملات شرطی برخی از جنبه های پیشرفت تحصیلی شرکت کنندگان در پایان این مطالعه را ارزیابی کرد. بر اساس تجزیه و تحلیل داده های به دست آمده از شرکت کنندگان می توان گفت دانش آموزان با میزان خود پنداری بالاتر مهارت بیشتری در ارایه دستوری زبان انگلیسی داشتند. به عبارتی بین میزان خود انگاری دانش آموزان و نتیجه علمی آنها رابطه معنا دار آماری وجود دارد. بر اساس نتایج این تحقیق و مطالعات دیگری که در این زمینه انجام شده است معلمان زبان خارجی باید به خود پنداری دانش آموزان به عنوان یک عامل محرک و مهم در یادگیری زبان دوم توجه داشته باشند. چرا که این عامل به عنوان یک نیروی محرکه قوی می تواند فرآیند یادگیری زبان دوم را بهینه ساخته و به میزان اعتماد به نفس دانش آموزان به عنوان عامل مهمی در دستیابی به اهداف آموزشی والا توجه نماید.

خود پنداری، پیشرفت علمی، دانش دستوری