هانیه شامی زنجانی - دانشجوی دکتری مدیریت آموزشی، دانشکده مدیریت و اقتصاد، دانشگاه آزاد واحد علوم و تحقیقات، تهران، ایران

زمینه و هدف: در نظریههای سازمان و مدیریت و نیز در عمل، انسان هر روز نقش اساسیتری نسبت به گذشته میگیرد و سازمانها در رقابت، ناگزیر به اتخاذ رویکردهای نوینتری در بحث نیروی انسانی هستند . مربیگری ) Coaching ( از جمله این رویکردها است و در حال حاضر مدیران سازمانهای پیشرو به نقشهایی فراتر از رهبری میاندیشند و در تلاش هستندنقش یک مربی را بازی کنند و از این راه سبب افزایش بهرهوری، انگیزه و ارتقای اخلاق و کاهش ترک اختیاری کار را موجب شوند. هر شخصی مربی نیست. تعدادی از افراد استعداد لازم برای مربیگری اثربخش را دارند اما در بسیاری از موارد راههای کسب موفقیت در این حوزه متفاوت است. رهبرانی کهخواهان توسعه سازمانها و موسساتشان هستند، باید اصول مربیگری را اجرا کنند. برای رهبرانی که به پیشرفت افراد در سازمانهایشان علاقهمند هستند، مربیگری میتواند فرایندی اثربخش باشد. بسیاری از توسعهدهندگان سازمانی معتقدند که استعداد به بهترین نحو در تعامل با دیگران شکوفا میشود.مربیگری روشی موثر جهت ارتقای یادگیری است که میتواند بر سود و زیان سازمان تاثیر مثبت داشته باشد و مزایای محسوسی را برای افراد وسازمانها به ارمغان آورد. لذا با توجه به اهمیت مربیگری در سازمانها در این مقاله ابتدا به بررسی مفهوم مربیگری و سپس مدلهای مربیگری میپردازیم.

مربیگری، سازمانهای امروزی