نرجس رضایی زاده - دانشکده مدیریت، گروه مدیریت صنعتی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد قشم
سلمان ستوده نیا - عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد بندرعباس

سرمایه اجتماعی را می توان به عنوان سرمایه ای در پیشبرد اهداف و به عنوان الگویی در روابط انسانی و تعاملات به کار برد. واقعیت، این است که نهادها، سازمان ها و شرکت ها، در خلا نمی توانند چیزی بیاموزند، نوآوری داشته باشند و یا امکانات و قابلیت هایی را برای خود ایجاد کنند؛ بلکه آنها به تعاملات رسمی و غیررسمی با یکدیگر متکیهستند. به کارگیری تکنولوژی های جدید، با یک نقش مکمل که همان شبکه سازی و به جریان افتادن اطلاعات در میان شرکت ها و در درون صنعت های مشابه است، تقویت می شود و در این جاست که شرکت ها همواره تلاش می کنند تا از منابع موجود در بازار، بهتر از سایر رقبای خود استفاده کنند و در بازاری که همه چیز برای همگانفراهم است، سهم بیشتری داشته باشند که این به توانایی آنان در ایجاد فضای رقابتی در بازار و سپس بهره برداری هوشمندانه از آن بستگی دارد و هر شرکتی به شرطی پیروز می شود که در این رقابت بسیار نزدیک بتواند به تقاضای موجود، اندکی بهتر از دیگران پاسخ دهد و درست به همین دلیل، تمامی شرکت ها به دنبال منبعی برای پیشی گرفتندر این رقابت اند و این منبع را می توان یکی از نیازهای اساسی شرکت ها بیان کرد

سرمایه اجتماعی، روابط انسانی، اطاعات، تکنولوژی، فضای رقابتی