مریم جوادی - کارشناس ارشد روانشناسی بالینی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد بین المللی کیش

نیاز به ایجاد روابط انسانی یکی از نیازهای عاطفی است و ازدواج به عنوان صمیمی ترین انواع رابطه در پاسخ به کلیه نیازها اعم از جسمانی و روانی شکل می گیرد و به عنوان یکی از مراحل تکامل انسان محسوب می شود. (بک ترجمه قراچه داغی). زناشویی و تشکیل زندگی مشترک واقعه اجتماعی مهمی است که پایندگی گروه ها و زندگی نسل های متوالی به آن بستگی دارد و در تمام ادیان به عنوان پیام مقدس از آن یاد شده است که دل ها را به هم پیوند می زند و دل های پریشان را آرامش می بخشد. (حسین نجاتی، ص 21، 1380) افراد معمولا در اوایل بزرگسالی ازدواج می کنند و برای ازدواج بدنبال شریکی هستند که همتای خود باشد و هنگامی که او را یافتند سوار بر مرکب عشق، رویایی جز ازدواج موفق در سر ندارند؛ اغلب از شروع ازدواج معتقدند که عشق پشتوانه زندگی مشترک آنها خواهد بود، اما متاسفانه نیروهایی درکارند که می توانند زندگی مشترک را ازهم بپاشانند از جمله توهمات دلسرد کننده، سوء تفاهم های پیچیده و اختلاف های عذاب آور، عشق اغلب به تنهایی ضعیفتر از آن است که بتواند در برابر این نیروهای مخرب و نتایج حاصل از آنها یعنی رنجش، عصبانیت و دلخوری دوام بیاورد. برای تحکیم روابط زناشویی و جلوگیری از گسستن پیوندهای مودت عواملی بیش از عشق لازم است. (بک ترجمه قراچه داغی 1373)

ابراز احساسات، همدلی، متغییر پیش بینی کننده، رضایت زناشویی