بررسی اثربخشی روایت درمانی بر کاهش شدت نشانه های افسردگی وبهبود کیفیت زندگی در بیماران افسرده شهر شیراز

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی روایت درمانی بر کاهش شدت نشانه های افسردگی و بهبود کیفیت زندگی در بیماران افسرده شهر شیراز بود. در راستای اجرای پژوهش نمونه ای با حجم 25 نفر به شیوه در دسترس از بین این بیماران انتخاب و به دو گروه کنترل و آزمایش تقسیم شدند و بر اساس نمره حاصل از پرسشنامه افسردگی بک، هر گروه به سه زیر گروه (افراد دارای افسردگی شدید، افسردگی متوسط، و افسردگی خفیف) تقسیم شدند. ابتدا از هر دو گروه پیش آزمونی به عمل آمد، پرسشنامه افسردگی بک، پرسشنامه کیفیت زندگی WHOQL پس از هشت جلسه کاربرد درمان روایتی برای گروه آزمایش از هر دو گروه آزمایش و کنترل پس آزمون به عمل آمد. سپس نمرات حاصل از پرسشنامه ها با استفاده از نرم افزار کامپیوتری spss و روش آماری تحلیل کوواریانس واریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت نتایج پژوهش حاکی از این بود که کاربرد روایت درمانی در کاهش شدت نشانه های افسردگی در افراد دارای افسردگی شدید، متوسط و خفیف، موثر بود و این اثربخشی در گروه دارای افسردگی متوسط و خفیف بیشتر از گروه دارای افسردگی شدید، بود. علاوه براین کاربرد این دیدگاه در درمان، کیفیت زندگی را در بیماران افسرده بهبود بخشید. با توجه به یافته های حاصل از پژوهش حاضر و همسو بودن این یافته ها، می توان تا حدود زیادی بر اثربخشی این دیدگاه درمانی در کاهش نشانه های افسردگی امیدوار بود و این دیدگاه را به عنوان رویکردی در درمان افسردگی مورد استفاده قرار داد

Keywords:

افسردگی , کیفیت زندگی , رویکرد روایتی در درمان