جلوه های نوستالژی در اشعار ابراهیم ناجی

آدمی همواره در تلاش است تا برای رهایی از وضع نامطلوب کنونی خود جایگزینی پیدا کند، او مطلوبش را گاه با جستجوی گذشته و گاه با رویای آینده می یابد. حسرت گذشته و دلتنگی برای آنچه از دست رفته که یکی از حوزه های معنایی پدیده ی نوستالژی است هماره ذهن بشر را درگیر خود کرده است. شاعران در چکامه های خود به نحوی حسرت گذشته و دلتنگی حاصل از آن را با ابزارهای زبانی و تصویرهای شعری گوناگون بیان کرده اند. این موضوع به عنوان یکی از رفتارهای ناخودآگاه فرد در شعر ابراهیم ناجی شاعر رمانتیک معاصر عرب نمود برجسته ای دارد. غم دوری از وطن، یاد کرد حسرت آمیز ایام وصال معشوق، سوگ عزیزان، یاد اسطوره ها و شکایت از روزگار خزان دیده ی پیری و باستان گرایی از مولفه های نوستالژیک اشعار او به شمار می رود. وی با صدق عاطفه و فوران احساس این معانی را در شعر خود به تصویر می کشد. نوشتار حاضر با روش تحلیلی توصیفی ظهور و بروز این پدیده ی روانشناختی اجتماعی را در سروده های ابراهیم ناجی از سرآمدان شعر معاصر عرب مورد مطالعه قرار داده است.

Keywords:

نوستالژی , غم غربت , حسرت , شعر , ابراهیم ناجی