پیشه سقراطی

تحقیر ناقدان و دشنام دادن به آنها به کهنگی پیشه نقد است. نویسندگان، افرینندگان و مبدعان، ناقدان را به نام های تحقیر آمیز و تندی خوانده اند. بنجامین دیزراییلی، ادیب و سیاستمدار انگلیسی، ناقدارن را شکست خوردگان عرصه هنر و ادبیات و لامارتین، ادیب فرانسوی، نقد را قدرت مردم ناتوان می دانند. برندان بهان، نمایشنامه نویس ایرلندی، منتقدان را به خواجه اهی حرمسرا همانند می کند که از روند تولید مثل و باروری باخبرند، اما خودتوان زایندگی را ندارند. چانینگ پولاک، نمایشنامه نویس آمریکایی، نیز منتقد را آدم بی پایی می داند که دویدن را تعلیم می دهد. خوان کارلوس اونتی، نویسنده اروگویه ای، با بدخلقی در باب ناقدان می گوید: همیشه گفته ام که منتقدین مثل مرگ هستند. بعضی وقت ها دیر می کنند، اما همیشه می آیند . ابراهیم گلستان ناقدان را احمق و بی سواد دانسته و در حسرت دیدن یک ناقد باشعور مانده است: اگر یک وقتی منتقدی گیر اومد که شعور داشته باشد، که بالاخره مردیم و ندیدیم، گفت: مردم اندرحسرت فهم درست .