سیدعلی ملکوتی

بهاء الدین (ظهیرالدین) محمدبن علی بن محمد بن الحسن الظهیری الکاتب السمرقندی، کتابی معتبر از مهات کتب فارسی در نیمه دوم قرن ششم (در حدود 560 هجری) تدلیف کرده است که دارای نثری متکلف، در عین حال شیرین و پرکشش با چاشنی طنز است. هر خواننده که آهنگ خواندن کندف تا پایان از آن دست نمی شوید. محتوای کتاب دارای داستان های عبرت آمیز است که خواننده را در حال و هوایی دیگر با خود می برد و سیر می دهد. در عین فراگیری اندوخته های ادبی پردامنه، تجربه اندوزی نیز بابی است که پیوسته در مقابل چشمان خواننده گشوده است.