فرامرز بریمانی - استادیار گروه جغرافیا دانشگاه سیستان و بلوچستان
مرتضی اسمعیل نژاد - دانشجوی دکترای اقلیم و برنامه ریزی محیطی،دانشگاه سیستان و بوچستان

خشکسالی از جمله پیچیده ترین و محتملترین مخاطرات محیطی است.بروز خشکسالی که ناشی از کمبود میزان نزولات جوی است در کشور ما امری گریز ناپذیر است.شرایط محیطی و اقلیمی کشور ایران باعث شده است که در جنوب استان محروم سیتان و بلوچستان واقع شده است.این منطقه محل زندگی لایه ای از عشایر است که زندگی آنها وابسته به دان و. مرتع می باشد. در این پژوهش بااستفاده از شاخص SPI خشکسالی های منطقه طی دوره (1377-1384) تعیین و پیامدهای این خشکسالی ها بر معیشت عشایر زیردان برسی گردید. نتایج نشان داد که با شروع خشکسالی های شدید از سال 1377 به بعد جامعه عشایری مورد مطالعه سخت در معرض فرو پاشی قرار گرفت. این بلایای محیطی آثار شکننده ای بر محیط و مردم وارد ساخته است بطوری که منطقه نه تنها با افت درصد کاهش بارندگی آبدهی قنوات،چاه و رودخانه ها توام بوده است که با از بین رفتن پوشش گیاهی (20 درصد کاهش مرتع تعادل بین دام و مرتع از بین رفته است و هم اکنون در قلمرو عرفی منطقه مورد مطالعه (زیردان)واحد دامی مازاد وجود دارد در صورت ادامه شیوه زندگی دامداری سنتی و فقر حاکم پوشش گیاهی و مازاد دام، محیط طبیعی که سیستم حیات بوده است درسیر قهقرایی خود آینده ساکنان خود را به مخاطره خواهد انداخت.

خشکسالی،عشایر زیردان،شاخص SPI