برخی یادداشت ها درباره تفسیر فتوح الرحمان فی اشارات القرآن

تفسیر فتوح الرحمان فی اشارات القرآن، تفسیری شهودی استدلالی از گرایش صوفیانه غرب ایران است. مولف اثر، شمس الدین دیلمی،دارای اندیشه های بی همتای عارفانه عاشقانه است. دیلمی را حلقه گم شده عرفان ایرانی، حد فاصل قرن ششم هفتم/ دوازدهمسیزدهم می توان دانست. نویسنده در نوشتار حاضر، این تفسیر اشاری (عرفانی) قرآن و مولف آن را مورد بازشناسی قرار داده است. وی درراستای این هدف، نخست، نگاهی به جایگاه دیلمی نظر افکنده و برخی از دلایل باقی نماندن نام و اثری از شمس الدین دیلمی را برمی شمارد.سپس، گوشه ای از برجستگی ها و امتیازات وی و اهمیت پژوهش پیرامون آثارش را بیان می دارد. در ادامه، از نژاد و تبار نگارنده،زندگانی وی و نیز برخی مطالب گفتنی نویافته از زندگانی معنوی علمی ایشان سخن به میان می آورد. تبارشناسی و انتساب معنوی وی در میان عارفان ایرانی، نخست بار در این نوشتار نموداری یافته است. نویسنده در نهایت، نوشتار را با ارایه مطالبی پیرامون تفسیر فتوح الرحمان به پایان می رساند.

Keywords:

کتاب تفسیر فتوح الرحمان فی اشارات القرآن , شمس الدین دیلمی , تفاسیر قرآن , تفاسیر عرفانی , تفاسیر اشاری , عرفان ایرانی , عارفان ایرانی , گرایش صوفیانه غرب ایران