تعیین میزان باقیمانده جیوه در گوشت میگو به روش اسپکترومتری جذب اتمی با استفاده از کوره

بیش از 40 سال است که آلودگی به جیوه به عنوان یک مشکل بالقوه زیست محیطی و سلامت جامعه مطرح است. یکی از منابع اصلی در معرض قرار گرفتن انسان با جیوه معدنی خوردن مواد غذایی دریایی است. مطالعه حاضر با هدف اندازه گیری جیوه در بافت ماهیچه ای میگو (میگوی پرورش و میگوی صید شده از دریا) و مقایسه نتایج با حداکثر میزان قابل قبول جیوه در بافت ماهیچه ای میگو می باشد. به این منظور غلظت جیوه در 45 نمونه میگو به وسیله دستگاه ا سپکترومتری جذب اتمی کوره اندازه گیری شد. نتایج این مطالعه نشان داد که غلظت جیوه در کل نمونه ها بین 12/4 تا 80/7 میکروگرم در کیلوگرم می باشد. همچنین میانگین غلظت جیوه در بافت ماهیچه ای میگوهای پرورشی (Peneausindicus) و میگوهای صید شده از دریا (Peneausmonodon) به ترتیب 21/88 و 52/05 میکروگرم در کیلوگرم بدست آمد. نتایج نشان داد که غلظت جیوه در کل نمونه ها پایین تر از حد تدوین شده در اتحادیه اروپا (500 میکروگرم در کیلوگرم) می باشد. مجله دانشکده دامپزشکی دانشگاه آزاد اسلامی واحد گرمسار، 1386، دوره 3، شماره 4، 184-181.

Keywords:

جیوه , میگو , اسپکترومتری جذب اتمی