تبارشناسی الگوی مشروعیت در دوره صفویه

مشروعیت پل ارتباطی حاکم با اتباع است نمود و کیفیت این پل ارتباطی منوط به وضعیت دو سوی آن است یعنی نه تنها حاکم در تلاش برای اثبات مشروعیت خود متوسل به گ فتمان های معنا بخش می گردد، بلکه تعاملات اجتماعی و منطق زیستی جاری در جوامع، نقشی اساسی بر شمایل و سمت و سوی مشروعیت حاکم ایفا می کند. شکل و شمایل حاصل از فرایندهای دو گانه فوق، تنها در قامت قابل شناسایی است بنابراین زمانی که از مشروعیت حاکمیت صحبت به میان می آید منظور نهادهایی است که مبین و تجلی گاه این مفهوم هستند. تبارشناسی مشروعیت به معنای اتخاذ رهیافتی است که چگونگی شکل گیری نهادهای یاد شده را نشان میدهد. اهم یافته های این مقاله چگونگی نهادهای مشروعیت در دوره صفویه ناشی از شکافهای گفتمانی است در نهایت خواهیم دید که از تجمیع این نهادها الگوی مشروعیت حاکمیت در دوره صفویه شکل می گیرد.

Keywords:

مشروعیت , صفویه , امام , فقه , ناموس , تبارشناسی