کاظم رفیعی - کارشناسی ارشد مدیریت شهری، مشهد، ایران

منظر شهری عینیتی است که مستقل از انسان وجود دارد و توسط او ادراک می شود. منظر شهری، اولین نقطه سطح تماس انسان با محیط )شهر(است. بستر منظر شهر، هندسه، فضا، کالبد و به عبارت دیگر، فرم کالبدی است و از این رو بخش قابل توجهی از دانش و عواطف محیطیشهروندان تحت تاثیر آن شکل می گیرد، پس بایستی قابل انعطاف باشد و بتواند فضایی خاطره انگیز و امن را به منظور حضور و فعالیت شهروندان ایجاد کند. میتوان گفت منظر شهری وسیله ای است که شهر را پدیدار می کند. موضوع منظر شهری مقوله ای دو بعدی به شمار می رود، از یکسو به مولفه های محسوس و عمدتا بصری سازنده فضا می پردازد و از سوی دیگر به شرایط ذهنی فضا شامل ابعاد تاریخی، خاطره ای، هویتی و امثال آنها نظر می کند. تصویر ذهنی شهر، در واقع کلیت به هم پیوستهای از نمادها و نشانههاست که به مفاهیم، ارزشها، معانی و چیزهایی شبیه بهآن واقعیت میبخشد. در واقع منظر شهری جنبه عینی یا قابل ادراک محیط میباشد که به نوبه خود دارای فرم، عملکرد و معناست. در این مقاله روش تحقیق بکارگرفته شده از نوع تحلیلی- توصیفی است و به سبب مباحث وسیع نظری و مقوله های کلی، مطالعات انجام شده برای بدستآوردن نتایج مطلوب بر اساس اصلی ترین منابع موجود کتابخانه ای و اسنادی انجام گرفته است، سعی بر آن است تا با بررسی و دسته بندی شاخص های سنجش منظر مطلوب شهری گامی موثر در ارتقاء منظر شهری و همچنین با ایجاد فضایی خاطره انگیز سبب تاثیرگذاری بر ادراک شهروندانشود. حضور نداشتن مردم در فضاهای جمعی از علل مهم کاهش حیات اجتماعی و احساس تعلق ساکنان است. به نظر می رسد کاهش حضور شهروندان در این فضاها ناشی از نبود محیط مناسب و فقدان کیفیت منظر شهری است

منظرشهری، شهروندان، ادراک، شاخص های سنجش، انسان و محیط